Rozdział 45

Polska- Idziesz?

Powiedział to w sposób łagodny, lecz dało się wyczuć napięcie w głosie chłopaka. Sora stała i wpatrywała się w zdjęcie z napisem „Francja” pod spodem. Wyglądał bardzo dostojnie, jego włosy były spięte do tyłu, lecz były dłuższe niż są teraz i leżały łagodnie na ramieniu. Widać było, że jest starszy od Polski. Wyższy i potężniej zbudowany.

Sora- Francja?..

Polska- Ta. Jaki piękny, chodźmy już.

Tym razem wyczuła podenerwowanie w jego tonie głosu, chłopak poszedł do przodu pozostawiając ja w tyle. Dogoniła go wieszając mu się dla zabawy na szyi. Trochę się rozchmurzył, ale tylko na zewnątrz, w środku jego serca walczył z dziwnym ukłuciem bólu.

Przygotowując sobie śniadanie, znaleźli wiele smacznych potraw zrobionych przez Japonię. Gdy już wyruszali zapytali się go, czy nie mogliby wziąć parę, przysmaków. Japonia oczywiście zgodził się na to. Szwajcaria wyjechał przed nimi, również dziękując za gościnę ciemnowłosemu. Podczas drogi Sora chrupała sobie paczuszkę Pocky, którą uwielbiała.

Zbliżała się jesień. Czas szybko upływał. Po postanowieniu pokoju podczas wiosennej konferencji wszystko było w porządku, a państwa nie walczyły ze sobą. Wszyscy żyli własnym życiem.
Przejeżdżali właśnie przez pełną drzew wiśni ścieżkę, zewsząd spadały jej płatki. Sora rozłożyła ręce chcąc je złapać.

Sora- Jak pięknie!~~ Ha- Hah ^^

Chłopak roześmiał się. Zwykłe płatki sprawiały u niej tyle radości. Rozpędził Feniksa aby ten pod wpływem wiatru rozdmuchał więcej płatków. Sora była wniebowzięta. Przytuliła go mocno.

Sora- Dziękuję.

Chwyciła jego głowę obracając ją ku sobie i cmoknęła w policzek.

Polska- Nie ma tak jakby za co ^^

Podróż zajęła im jeszcze kilka godzin. Podczas nocy, to Sora prowadziła konia, aby polska mógł odpocząć. Zresztą sama kłóciła się, że chce pojeździć.

Sora- Matko…Feniks jesteś ogromny..

Koń potrząsnął łbem.

Sora- Serio! Czuje się jak najmniejsze stworzenie świata przy tobie, jak Polska może jeździć tak szybko..

Osoba o której mówiła spała cicho na jej plecach. Jasne włosy chłopaka opadały na jej własne, ich kolor nie różnił się i ledwo było widać które są czyje.

Polska- Paluszki~~

Dziewczyna zaśmiała się. Polska mówił przez sen. Jeszcze się z tym nie spotkała.

Sora- Haha ^^ nie wiedziałam, że tak umie.

Po chwili zaczął się wiercić. Przez jedną chwilę mógł spaść gdyby nie Sora, która trzymała go za koszulę. Wyglądało to dość zabawnie, jedną ręką trzymała wodze, a drugą Polskę. Wiedziała, ze nie utrzyma chłopaka za długo, był od niej dużo cięższy. Zaczęła potrząsać nim w różne strony, aby ten zrozumiał, że coś jest nie tak.

Sora- Nie no ..Polsko..Polsko obudź się!

Chłopak zerwał się natychmiast ciężko oddychając. Rozejrzał się zdenerwowany. Gdy zobaczył, że Sora trzyma go, aby nie spadł wspiął się zwinnie na grzbiet konia.

Polska- Co się stało?!

Zdziwiła się, niby czemu jest taki zdenerwowany, przecież wszystko jest w porządku. Nie ma czego się bać, aż tak.

Sora- Nic, spokojnie… prawie spadłeś mi z konia.

Uspokoił się.

Polska- Och..sorki.

Odetchnął z ulgą. Rozejrzał się. Nagle jego oczy zaczęły przejawiać się czernią, a zieleń gasła przy pochłaniającym go mroku.

Polska- Zmieńmy się, ja i tak już nie zasnę. A zaraz jest granica między moim domem, a domem Rosji. Sora przełknęła głośno ślinę.

Sora- Dobrze..

Zsiedli z konia, i zmienili się miejscami tak jak powiedział.

Polska- Ej! No Totalnie nie masz się czego bać, jak ja jestem z tobą!..no wiesz to tak jakby uracza mojej dumie . -.-

Zaśmiała się.

Sora- No wiem przecież. ^^

Przytuliła się do niego bo wiedziała, że zaraz zacznie się szybsza jazda. Polska chce jak najszybciej przejechać przez dom Rosji, który niestety jest bardzo duży.

Polska- Trzymaj się mocno i nie puszczaj, nie oglądasz się, najlepiej zamknij oczy.

Nie pytała po co tyle ostrożności. Wiedziała, że mu ufa i robiła to co jej każe. Miał racje z tym trzymaniem się jak tylko rozpędził konia nie sposób było otworzyć oczu, wiatr pod wpływem pędu konia mocno w nie dmuchał. Jechali i jechali w końcu poczuła jak zwalnia. A wokół unosił się zapach złotego pola i maków. Ucieszyła się.

Sora- Jesteśmy już?

Przyłożył palec do ust.

Polska-Cii~~

Zamilkła. O co chodzi z tą ostrożnością? Nie rozumiała tego. Czy Rosja może w jakiś sposób zagrozić Polsce? Chłopak po chwili spiął konia i pochylił się do jego szyi. Zarwał się wiatr, bardzo silny, i to przy tak spokojnej pogodzie. Feniks zaczął biec naprawdę bardzo szybko, że nie mogła nabrać powietrza. Po kilku sekundach poczuła jak ktoś ściąga ją z konia. I przytula do siebie. Serce biło jej młotem. Rozejrzała się szybko, nie mogąc zrozumieć co polska zobaczył, że spowodowało u niego ten pośpiech.

Polska- Już jesteśmy  Wszystko w porządku.

Ujrzała jego twarz w blasku księżyca, uśmiechał się do niej łagodnie. W jego oczach panowała dogłębna troska. Ulżyło jej, Polska postawił ją na ziemi.

Sora- Co się stało zwolniłeś, a potem..nie mogłam złapać oddechu…i ten wiatr.

Zaczęła się plątać, nic już nie rozumiała.

Chłopak poczochrał się po głowie.

Polska- Ach..to. Nie ważne..wiesz, może jesteś gło-

Nagle ją olśniło.

Sora- Zauważyłeś Rosję~!

Polska-  -dna -.- No nie czy ty zawsze musisz czytać w myślach..jesteś niesamowita! ^^

Miała rację, ale nie chciała męczyć tym Polski, który jak dobrze wiedziała, nienawidził swojego sąsiada. Natomiast nagła zmiana humoru pod koniec sugerowała, że chłopak ma dużą wyobraźnię.

Sora- Haha oczywiście i do tego kontroluję wodę!

Zrobiła pozę jak z horroru. I ruszała rękami jak wampir. Polska nie mógł powstrzymać śmiechu.

Polska- Hahaha ! ^^

Po chwili dołączyła do niego Sora. Po zaprowadzeniu Feniksa do stajni udali się do domu.

Polska- Zaczekaj, masz coś we włosach.

Zatrzymała się.

Sora- Oh..mógłbyś..

Podszedł do niej i delikatnie wyjmował z jej włosów płatki Sakury ostałe na czubku jej głowy.

Polska- Już…

Odwróciła się do niego uśmiechając się szeroko. Delikatnie chwycił jej dłoń i włożył do jej wewnętrznej strony, kilka płatków.

Polska- Zatrzymaj je, niedługo będzie zima, i już nie będą takie jak teraz.

Sora- Dzięki.

Chłopak wycisnął się idąc prosto do łazienki.

Polska- Chcesz pierwsza?

Zaskoczył ją. Zawsze się kłóci kto ma być pierwszy. Uśmiechnęła się.

Sora- Dziękuję chętnie~~ ^^

Weszła do niej i rozebrała się, chłopak poszedł zapewne do kuchni coś przekąsić. Napuściła wody do wanny. Zanim weszła obejrzała się w lusterku. Przekręciła głowę. Zmieniła się, nie dostrzegła tych szczegółów wcześniej. Jej twarz również, włosy rzeczywiście są bardzo długie, sięgały jej do pasa. Podeszła bliżej, gdy to uczyniła spostrzegła całe mnóstwo lekko różowych blizn.

Sora- To wygląda okropnie..

Zasmuciła się. Odwróciła się plecami, chcąc wejść już do wanny, lecz powstrzymała ją kolejna z brzydkich blizn, tym razem największa. Na plecach rozprzestrzeniała się praktycznie po całej powierzchni.

Sora- No tak..lali na mnie wrzątek..to od tego.

Mała łza spłynęła po jej policzku. Nagle usłyszała energiczne pukanie w drzwi.

Polska- Sora!? Wszystko w porządku!?

Czemu jest taki przejęty? Co się mogło stać. Obejrzała się, woda zaczęła wypływać z wanny i przelewała się. Wystraszyła się zakręcając wodę i kładąc ręcznik na ziemi.

Sora- Ach! Przepraszam, nie zauważyłam…

Wciąż był zdenerwowany, jakby podejrzewał, że mogło stać się coś innego niż jej nieuwaga.

Polska- Ale wszystko w porządku?

Uśmiechnęła się, jego troska przechodzi wszelkie pojęcie.

Sora- Tak, tak możesz iść..

Usłyszała jak się oddala, ale powoli. Najwyraźniej nie przekonała go.

Przygotował pościel i ubrał się w piżamę. Po jakimś czasie Sora wróciła. Tak jakby. Patrzył na nią zdziwionym ( co najmniej) wzrokiem.

Polska- Co się stało? O.o

Sora –Nic.

Polska- I mówi to osoba, która ma na sobie z dziesięć koszul nocnych?

Nie wiedzieć czemu założyła je jedna na drugą. Poszła pośpiesznie do łóżka i zakryła się całkowicie kołdrą.

Polska- Ej, no serio, co się stało…?

Z pod kołdry dało się słyszeć jakieś pomruki. Rozbawiony podszedł do niej i odkrył pierzynę.

Sora-~~ ~~ chodzić…

Wywrócił oczami.

Polska- Proszę tak jakby od początku.

Sora- Nie będę chodziła już w sukienkach.

Polska- A to czemu? nie żeby mi się to nie podobało, chociaż tak właściwie nie sądzę żeby było ci lepiej…a zresztą..

Zagalopował się i zreflektował się szybko, odchrząkając wymijająco.

Polska- No co się stało?

Nagle jej oczy zaczęły błyszczeć po czym łzy płynęły powoli po jej policzkach.

Sora- Jestem straszna…wyglądam strasznie..

Popatrzył na nią smutno. Wyciągnął chusteczkę i delikatnie wytarł jej łzy.

Polska- No weź… nie mów tak, jak dla mnie jesteś bardzo ładna ^^.

Sora- (rumieni się) E-em dzi-dziękuję… , ale

Wstała zdejmując niepotrzebny zbiór koszul. Gdy została jej tylko jedna podniosła ją ukazując brzuch pełen blizn.

Sora –To..jest straszne..

Odwróciła głowę, ukrywając kolejne łzy. Polska uśmiechnął się pod nosem, a więc ma takie same problemy jak on. Zabawne..

Polska- Proponuję zabawę pt „znajdź generalnie bliznę”

Nie wiedziała czy sobie żartuje.

Sora- Co…?

Usiadł na dywanie i zdjął koszulę, spojrzała na umięśniony brzuch chłopaka. Usiadła naprzeciw niego.

Polska- Wymieniamy liczbę blizn. ^^ To są zasady..

Nie żartował, ale nie uśmiechał się jakby robił sobie kolejny dowcip, w jakimś sensie był teraz poważny.

Polska- Ta…

Wskazał na jedną najdłuższą.

Polska- To zostawił mi Prusy z bitwy pod Grunwaldem..jest najgorsza bo przechodzi przez cały mój tors..

Wciągnęła ją ta gra. Wskazała ranę na plecach. Polska zmarszczył brwi, ale nie okazał niczego. Chociaż wewnątrz niego gotowała się złość, opanował ją.

Sora- To…przez oblewanie mnie wrzątkiem..

Polska- Na przedramieniu ślady po kulach, dostałem cała serią..

Pokazał gdzie został postrzelony, kul musiało być bardzo wiele. Bo łączyły się one w jedną wielką bliznę. Podwinęła rękaw, ujawniła długi pasek blizny.

Sora- Praktycznie codziennie rozcinali mi skórę w jednym miejscu.

Polska- Tutaj mam bliznę po dźganiu mnie nożem kilka razy, ale również uniknąłem śmierci..to był chyba..hnm Taa znów Prusy.

Nie wiedziała, że z bratem Niemca również się bił. Pokazała swoją wewnętrzną i zewnętrzną część dłoni.

Sora- Moje dłonie również..nóż

Chłopak obrócił się i pokazał plecy.

Polska- Wszystkie pionowe to bicz, a poziome to przysmażanie mnie prętem..

Nie mogła powstrzymać jęku który wydał się z jej ust.

Sora- Dlaczego..

Nie zrozumiał.

Polska- Co dlaczego?

Przytuliła się do niego. Poczuł jak łzy dziewczyny lądują na jego szyi.

Sora- Ci to zrobili…

Odwdzięczył uścisk.

Polska- A dlaczego tobie? Ludzie nie mogą żyć bez zabawy w kata i pana śmierci. Tak jest z nami przez wieczne wojny, które rozgrywaliśmy, stworzyły z nas potworów. Nie przejmuj się tym, nikt nie patrzy na takie rzeczy, zresztą ciało nie jest ważne..(myśli)no dobra, jest..

Nie może jej oszukiwać, gdy jego problem polega na tym samym. Może sam sobie przypomni to kazanie, które tego dotyczyło.

Sora- -_-

Polska- Inaczej, nie ważne jest to jak wyglądasz ważny jest charakter i tylko ci którzy patrzą na wygląd są tyle samo warci co nic, nie sztuka pokochać ciało, trudniej zaakceptować wady charakteru człowieka i jego usposobienie.

Te słowa w jego ustach poprawiły jej humor, miał racje. Zaczyna powoli mieć mieszane uczucia co do Polski, jak go traktować, raz zachowuje się jak dziecko, a potem zmienia się zupełnie i swoją mądrością potrafi zadziwić.

Sora- Masz rację..zawsz-

Polska- Ja zawsze mam racje ^^

Westchnęła, zupełnie zniszczył obecną poważną sytuację.

Sora- No nie o to mi chodziło, ale jeśli ma ci to poprawić humor to tak sobie mów. ^^

Pokazała mu język i weszła do łóżka.

Polska- Ej! No wiesz…( udawany bulwers)

Wszedł do łóżka i przykrył ich kołdrą.

Polska- Generalnie dobranoc.

Sora- Tak jakby ci również. Oh, Polsko jutro sobota pamiętasz?

Polska- Hę?

Sora- Litwa. Białoruś…

Chłopak klepnął się w czoło.

Polska- No tak ! ^^ Zapomniałem…Hmn pomyśli się jutro okej ^^

Sora- Jak chcesz~~ Ziew..~~

Oboje zamknęli oczy. Polska strasznie się wiercił i zabierał jej kołdrę. Sora uporczywie walczyła o swoje, ale chłopak był za silny. Pod wieczór było zawsze zimno, i nie mogła długo znieść tego chłodu. Zrezygnowana po wielu próbach poszła do „swojego” pokoju za ścianą. Nie była z tego zadowolona z dwóch powodów; musi spać sama, te pomieszczenie kojarzy jej się tylko z jej kalectwem i chorobą. Nie miała wyjścia. Czuła jak zimno pożera jej ciało. Musiała jak najszybciej schować się pod kołdrę.