Rozdział 51 "Memories"

…- Hej, Idziesz? No chodź! Szybko~~

…- Tak, poczekaj chwilę.

Wdrapałem się na szczyt małego pagórka.

…- Zobacz, to mój dom. Możesz tu przychodzić kiedy tylko zechcesz...

Odwróciłem się, postać znikła mi nagle z oczu, ginąc w oddali.

..- Gdzie jesteś?

Cisza. Biegłem próbując ją odszukać, ale na próżno.

…-Hej~~!..nie zostawiaj mnie, proszę…

Sora- Polsko! Ostrzegam, jak nie wstaniesz to dostaniesz z liścia.

Otworzyłem oczy. Ujrzałem moją przyjaciółkę. Nagle poczułem bliską styczność jej dłoni z moim policzkiem. Zerwałem się z pościeli.

Polska- Ał! Za co?

Przytuliła mnie.

Sora- Myślałam, że się już nie obudzisz…nie reagowałeś…znowu.

Ściskała mocno moją szyje, ale dopiero po jakimś czasie, zrozumiałem co właśnie mi przekazała.

Polska- Przepraszam. Ostatnio zdarza mi się to coraz częściej.

Sora- Tak, od dwóch miesięcy..

Wstałem podchodząc do drzwi.

Polska- Nie przejmuj się. To minie.

Po chwili dało się słyszeć trzask zamykanych drzwi. Odwróciła wzrok.

Sora- Nie mija…

przez ostanie miesiące, coś się zmieniło. Chłopak nie był sobą, przez cały czas był smutny i ciągle zamyślony.

Sora- Jadę do Węgier, dobrze?

Spojrzał na nią pustymi oczami.

Polska- Stało się coś?

Sora- Nie, muszę z nią tylko porozmawiać..

Zastanowił się. Podszedł do niej chwytając szalik.

Polska- Nie ma jej w domu. Może do Lichtenstein?

Owinął materiał wokół jej szyi. Uśmiechnęła się.

Sora- Dobrze, dziękuję.

Wychodząc zdążyła jeszcze zobaczyć jego smutną twarz. Jej oczy zaszkliły się. Wsiadła na promyka i ruszyła do domu Szwajcarii, u którego wciąż przesiadywała drobna blondynka. Jechała powoli, łzy płynęły po jej zaczerwienionych policzkach. Otarła je rękawem, nie chcąc by ktokolwiek je zobaczył. Spięła konia i ruszyła dalej.

 ٭٭٭

Szwajcaria- Lichtenstein, gdzie są moje czeki? 

Wychyliła się zza drzwi.

Lichtenstein- Muszą być na półce, obok komody przy lampie, przykryte chustką, aby się nie zakurzyły. 

Chłopak od razu podbiegł we wskazane miejsce. Było tak jak mówiła. Jego szczęście nie znało granic. Podszedł do dziewczyny i podniósł ją do góry, przytulając lekko.

Lichtenstein- Sz-szwajcario?

Zorientował się co robi i opuścił ją na ziemie. Odchrząknął jak gdyby nic.

Szwajcaria- Ekhemn, przepraszam, te czeki były ważne..to wszystko. -.-

Przytuliła się do niego i pocałowała w czoło.

Lichtenstein- Nie ma za co bracie.

Nagle ich uwagę zwróciła postać jadąca w kierunku ich domu. Szwajcaria podszedł do okna, podnosząc do góry jego wewnętrzną część. Wychylił się.

Szwajcaria- Sora?

Drobna panienka oparła się na jego ramieniu.

Lichtenstein- Co się stało? Nie przyjechała z Polską..

W tym momencie biały jeździec zatrzymał się przed oknem. Podniosła głowę. Jej twarz była wciąż zaczerwieniona od łez.

Sora- Przepraszam, ale czy mogłybyśmy porozmawiać…

Stali i wpatrywali się w nią nie wiedząc co powiedzieć. Dziewczyna ocknęła się jako pierwsza. Odsunęła Szwajcarię od okna, mimo protestów chłopaka.

Lichtenstein- Zaraz zejdziemy~!

Zamknęła pośpiesznie okno. Sora zniknęła z zasięgu ich wzroku. 

Szwajcaria- Płakała.

Lichtenstein- Idę na dół, otworze jej. Zaczekaj tutaj bracie.

Chłopak nie chętnie został w pokoju. Założył ręce, opierająca się o kant biurka.

Szwajcaria- Jeszcze nigdy nie jechała sama, bez Polski…dziwne.

Spojrzał za siebie. Na biurku leżały jego czeki i rachunki. Westchnął głośno, zabierając się do pracy.

 ٭٭٭

Dźwięk pukania do drzwi rozszedł się po mieszkaniu. Jego gospodarz odrywając się od czytania książki, podszedł do nich zamyślonym wzrokiem.

Polska- Idę.

Nacisnął na klamkę, pchając drzwi do przodu. Zimny wiatr otulił jego twarz. Niestety widok nowo przybyłego nie różnił się od pory roku i mroźnego śniegu.

Polska- Czego?

Francja- Nie powinieneś zachować się bardziej przyzwoicie? Nie zniżyłeś się chyba do poziomu zwykłego człowieka.

Zmroził go wzrokiem.

Polska- Czego, Chcesz ?

Patrzyli na siebie wzrokiem pełnym nienawiści.

Francja- Przyszedłem do dziewczyny.

Polska- Tracisz czas. Znowu.

Odsunął się i zamknął drzwi. Jeszcze przez chwilę stał w tym samym miejscu,  Francuz postanowił zrezygnować z dalszej konfrontacji. Jego kroki dało się słyszeć coraz to ciszej. Śnieg deptany przez Francję, powoli niknął w oddali. Polska stał za drzwiami, przysłuchując się nim. To nie pierwszy raz kiedy odsyła Francję z niczym. Skierował się do salonu, zapadał wieczór. Spojrzał na zegar, wybijał właśnie 6 w nocy. Piękna melodia zegara rozeszła się po domostwie. Zamyślił się. Sięgnął po swój czarny płaszcz i szalik. Wychodząc spojrzał w lustro. Nie przypominał już dawnego siebie. Coś w nim pękło. Może to ten nowy świat? Jego oczy zmęczone, z ciemnymi śladami pod powiekami, wzrok nieobecny.

„ Hah, idziesz? Mam coś dla ciebie..na pewno ci się spodoba!”

Stracił równowagę i opadł na kolana trzymając się za głowę. Znów to samo. Wyszedł z domu, ukryty wśród narastającej białej pierzyny.

Sora- Robi się późno, będę się zbierać, nie mogę zostawić Polski na tak długi czas.

Szwajcaria- Nie przesadzaj. Przecież nic sobie nie zrobi.

Położył tacę z przysmakami.  Biorąc jeden z nich. Najwyraźniej nie rozumiał w czym problem.

Lichtenstein- Hmn..

Zerknął na przyjaciółkę.

Szwajcaria- Stało się coś?

Dziewczyna jak i Sora martwiły się, i było to widać bardzo wyraźnie. Chłopak nie należał do cierpliwych.

Szwajcaria- No co jest?

Sora- Polska zachowuje się inaczej. Zupełnie, inaczej.

Ostatnie słowa powiedziała z większym smutkiem. Blond włosy nawet jeśli chciał to ukryć, to jednak przejął się tym co powiedziała o jego przyjacielu. Pomimo kłótni, denerwujących odzywek i zachowań to wciąż był dla niego jak brat.

Szwajcaria- Jak bardzo jest źle? To nie w jego stylu być zbytnio poważnym, ani mało gadatliwym.

Sora- Sama nie wiem, nie przypomina już radosnego człowieka, w ogóle się do mnie nie odzywa. Jakby był na coś chory.

Zapadła cisza. Rozważała nad tym przez cały dzień ze swoją przyjaciółką, niestety nie mogły zrozumieć co powoduje to wszystko. Wspomniała o jego dziwnych snach, ale wątpiła żeby to był powód. Czuła się bardzo słabo. Odsunęła krzesło i skierowała się do drzwi.

Sora- Wybaczcie, że zajęłam wam dzień, ale musze już iść.

Gospodarze podeszli ją odprowadzić, chłopak oparł się z założonymi rękoma o ścianę.

Szwajcaria- Mam z nim pogadać?...wisi mi kasę..+-+

Po tych słowach dostał sojkę w bok od małej panienki. Patrzyła się na niego karcąco. Potarł miejsce styczności z łokciem Lichtenstein. Nie bolało go to, ale odruchowo wykonał tą czynność. Za to Sora, uśmiechnęła się lekko za ten komentarz. Pożegnała się z nimi i otworzyła drzwi wpuszczając zimne powietrze. Zza wyłaniającego się śniegu dostrzegła, postać. Trzymała jakoby migoczące światełko. Podeszła bliżej.

Sora- Polsko?

Wyciągnęła dłoń przed siebie. Śnieg był gęsty, nic nie można było zobaczyć. Po chwili poczuła jak coś ciepłego, rozchyla jej palce u dłoni i delikatnie ściska, w łagodnym uścisku. Zielone oczy zaświeciły swoim kolorem.

Polska- Totalnie ^^

Rozpromieniła się. Przed jej oczami ukazał się Polska.

Sora- Hah, uśmiechasz się.

Przechylił głowę, robiąc zdziwioną minę.

Polska- No, tak jakby tak. Przyszedłem cię zabrać do domu, martwiłem się.

Przed drzwiami stali Szwajcaria i Lichtenstein. Widząc ich pochylił się lekko witając się z nimi. Kiedy to zrobił wymienił spojrzenia z Szwajcarią. Przez ułamek sekundy jego wzrok właściwie wyraził wszystko, jednak Szwajcaria niczego nie powiedział. Prostując się, znów przybrał wesołą minę. Objął Sorę ramieniem.

Polska- Wybaczcie, ale my już musimy iść.

Poprowadził ją ku białej mgle. Znikając w jej wnętrzu.

jak zawsze przepraszam za wszystkie błędy.