Rozdział 49

Nadchodził wieczór. Słońce chowało się powoli po raz ostatni oświetlając krajobraz. Siedziałam na pagórku przed domem Polski. W mojej głowie bez przerwy pojawiał się Francja. Pomimo prób powstrzymania tego, to powracało. Schowałam głowę w kolana, w oznace bezradności.

Sora- Co się ze mną dzieje…

Ścisnęłam mocniej dłoń na medalionie od Polski.

Sora- Tęsknie za tobą…

Nagle z nieba coś spadło na ziemię i to tuż przed nią, wystraszyła się. Podnosząc głowę ujrzała białego orła. Patrzyła z przerażeniem na stworzenie. Wyglądało bardzo potężnie. Nastroszyło pióra podchodząc do niej powoli, ostry dziób wyglądał groźnie. Mógłby z pewnością zabić.

Sora- Nie rób mi krzywdy..

Zakryłam głowę rękoma. Po chwili poczułam ostry dziób na moim ramieniu. Spojrzałam na ptaka. Nie zamierzał mnie skrzywdzić, stał patrząc mi się głęboko w oczy. Jego skrzydła były takie ogromne. Zafascynowana ptakiem spróbowałam dotknąć jego głowy. Nie odchylił się, wręcz przeciwnie. Jeszcze bardziej podsunął ją pod moją dłoń.

Sora- Jesteś przyjacielem Polski?

Stworzenie zaczęło machać skrzydłami. I poleciało wysoko w górę, kierując się gdzieś za moimi plecami. Obejrzałam się. Za mną stał Polska, a na jego dłoni siedział biały pierzasty ptak. Uśmiech pojawił się na mojej twarzy automatycznie, a w sercu panowała dogłębna radość. Wstałam szybko z ziemi i rzuciłam się na niego.

Polska- He-!

Przewróciłam go na ziemię. Biały ptak wzniósł się z powrotem w niebo. Przytula go najmocniej jak tylko potrafiłam.

Polska- -j…

Sora- Jak dobrze, że już jesteś.

Nie chciałam go puścić. Usilnie trzymałam go w sowich ramionach. Przytulił mnie równie mocno.

Polska- Tęskniłem ^^

Radość która panowała we mnie była nie do opisania. Puściłam go dopiero po pięciu minutach. Chociaż chciałam więcej, to wiedziałam, że będzie to przesada. Wstał i wyciągnął do mnie rękę chcąc mi pomóc, podałam mu dłoń. Objął ją delikatnie i szybko podniósł mnie z ziemi, że po chwili znów byłam przy nim, otulona jego opiekuńczymi ramionami. I znów to cudowne uczucie bycia dla kogoś ważnym. Nie tak jak Francja z przymusem, tylko delikatnie i łagodnie. Nie czułam sie tak jakbym do kogoś należała, tylko zwyczajny mały gest przyjaźni. Ścisnął mnie mocniej, chowając twarz w moich włosach.

Polska- Sorki, ale generalnie moje zapasy uścisków się wyczerpały.

Zaśmiałam się.

Sora- Moje również ^^.

Spojrzał na mnie zaskoczony.

Polska- He~~!? Ty też? Totalnie, nie będę już bez ciebie wyjeżdżać ^^

Ponownie wtulił się we mnie, tym razem trochę za mocno bo tym razem to ja ledwo mogłam oddychać.

Sora- A co chciał Anglia?

Chłopak machnął ręką.

Polska- Totalne głupoty…-.- a ty co robiłaś?

Myślałam gorączkowo co powiedzieć.

Sora- Nic ważnego. Ten biały ptak to twój przyjaciel?

Myślałam, że zmiana tematu pomoże, ale nie, Polska nie jest głupi. Spojrzał na mnie poważnie.

Polska- Tak,…Widziałaś się z kimś prawda?

Odsunęłam się od niego. Jego zielone oczy przeszywały mnie od środka. Westchnęłam głęboko. Był poważny, czyli nie ma co go okłamywać.

Sora- Francja.

Spojrzał na mnie wystraszony. Jednak po chwili uśmiechnął się, ale nie tak jak zwykle. To był wzrok zwykłego ukrycia tego, co chce mi tak naprawdę powiedzieć, najwyraźniej jest w to tak samo beznadziejny jak ja.

Polska- Oh.., no to jak się bawiliście? P-pewnie było fajnie nie?Hah~

Przez to próbowanie, aby mnie nie okrzyczeć za to, że spotkałam się z Francją, wyglądał dość śmiesznie. Jego twarz krzywiła się i uśmiechała za razem.

Sora- Przestań możesz mi powiedzieć co myślisz.. -.-

Odetchnął z ulgą, by za chwilę spojrzeć na mnie karcącym wzrokiem opiekuna.

Polska- CO?! Totalnie oszalałaś?! Francja? No przecież generalnie tłumaczyłem ci…+-+ rany..załamka.

Przytrzymał się za czoło kręcąc zrezygnowanie głową.

Sora- Tak, wiem, ale ja go chyba lubię, wiesz..

Zrobiłam minę typu strasznie przepraszam. Za to chłopak zamiast znowu się złościć, po prostu pogłaskał mnie po głowie.

Polska- Przepraszam, nie przejmuj się. Ty też masz prawo zdobywać przyjaciół. Dzisiaj Totalnie oglądamy film! ^^ Co ty na to?

Zaśmiałam się. Jego zmiany humoru są naprawdę zabawne. Prawdziwy przyjaciel, po prostu się o mnie troszczy.

Sora- Jasne, że tak! ^^

Skierowaliśmy się do domu, rozmawiając na temat filmu, którego obejrzymy. Biały ptak leciał za nami, aż do końca drogi. By potem zniknąć wśród chmur.