Rozdział 19

WESOŁEGO HALLOWEEN! :3

 (niech ludzie nie będą Szwajcarią jeśli chodzi o cuksy i żele :D )

( przepraszam ,że musicie ranić swoje oczy nijakim Ludwikiem :( )

Podczas snu czuła bliski jej zapach, było jej ciepło i mogła przysiąść ,że słyszy szepty. Obudziwszy się ujrzała dwie pary oczu. Podparła się rękoma ,aby przyjrzeć się nieznajomym. Kurtka od munduru Polski osunęła się na ziemię wraz z kocami. Podniosła go, przytulając do piersi. Chłopiec i dziewczynka o jasnych włosach wciąż patrzyli w ciszy na poczynania dziewczyny. Podniosła na nich wzrok.

Sora- Czy Polska już poszedł?

Dziewczynka spojrzała się na chłopca, który od razu odpowiedział na jej pytanie.

Chłopiec- Tak, wraz z innymi.  Dzieci i kobiety miały zostać.

Sora- Rozumiem.

Dwójka dzieci nadal przypatrywała się Sorze. Uśmiechnęła się.

Sora-Czemu  tak na mnie spoglądacie? No tak wyglądam okropnie..

Gdy to powiedziała, uświadomiła sobie, że rzeczywiście musiała tak wyglądać. Tak bardzo pragnęła teraz kąpieli. Czuła się tak strasznie ,że zakryła się cała kurtką Polski. Niestety, ból ramienia dał o sobie znać, przy choćby, lekkim poruszeniu ręką. Skrzywiła się z bólu.

Sora- Ał..muszę sama to obejrzeć.

Dziewczynka powstrzymała ją. Sora spojrzała na dziecko. Dziewczynka tylko patrzyła się na nią.

Sora- Czy coś się stało?

Odpowiedział jej chłopiec.

Chłopiec- Nie odpowie ci, jest nie mową pozbawioną emocji.

Pozwiedzał to tak bez wyrazu ,że nie wiedziała czy odebrać to jako żart.

Sora- Pozbawiona emocji? To jest możliwe?

Chłopiec- Tak ,jeśli widziałaś lub czułaś coś strasznego dla ciebie, to szok wywołany tak wieloma emocjami powoduje ich zanik. To moja siostra. Widziała jak bombardują nasze miasteczko, a wróg zabijał bezlitośnie każdego kogo znała.

Spuścił wzrok.
 Chłopiec- Wliczając naszych rodziców. Do ojca strzelali , aż przestał się ruszać bawili się nim, każdy strzał celowali w ręce lub nogi, chciał pomóc mamie która została pobita na śmierć. Była tego świadkiem , widziała wszystko ze skrytki w podłodze. Ja zostałem uderzony w głowę przez jednego z nich. Żołnierze znaleźli nas w naszym domu i zaprowadzili tutaj.

Słuchając tego nie wierzyła własnym uszom. Tak małe dzieci widziały to wszystko. Śmierć wielu ludzi, rodziców. Dziewczynka nie uśmiechała się, ani nie smuciła. Chłopiec najwyraźniej zastąpił matkę i ojca .Opiekował się nią pomimo tego ,że sam miał góra dwanaście lat.

Sora- Strasznie mi przykro.

Chłopiec- Nie powinno. Chciałem zabrać ci twoje bronie i mundur jak spałaś.

Pomimo tej informacji wciąż lekko się uśmiechała do rodzeństwa.

Sora- Ale tego nie zrobiłeś…nie? ^^

Chłopiec odwrócił głowę zarumieniony.

Chłopiec- Bo-bo się obudziłaś.

Sora- Pokazać ci jak się strzela?

Dziecko odwróciło głowę momentalnie , Dziewczynka spojrzała na brata obojętnym wzrokiem ,najwyraźniej nie widząc powodu do zachwytu.

Chłopiec- A możesz?

Sora- Tak..o ile wszyscy się zgodzą. Zapytaj się ich.

Jak tylko to usłyszał pobiegł , w tłum ocalałych ,pytając każdego o pozwolenie. Jego siostra siedziała cicho . Sora spojrzała smutno na dziecko. Brak emocji i mowy. Nie ma chyba nic gorszego. Współczuła dziewczynce ,która oglądała się za bratem. Chłopiec wrócił dziesięć minut później. Przez ten czas jego siostra nie odwracała od niego wzroku.

Chłopiec- Zgodzili się , ^^, też będą oglądać.

Sora- To dobrze ^^ tylko daj mi chwilę..

Oddychała bardzo ciężko, każda część jej ciała krzyczała, błagając ,aby nie ruszała się, i nie potęgowała obecnego już bólu. Strasznie ciężko było jej wstać, nie spodziewała się ,że jest w tak złym stanie. Nie chciała jednak zawieść chłopca, a wyglądało na to ,że są dość głęboko pod ziemią ,aby nikt z góry nie usłyszał strzałów. Chwyciła broń i podeszła na środek pomieszczenia, inni ludzie chcieli popatrzyć na wyczyn młodej dziewczyny z bronią, wiec stanęli pod ścianą oglądając jej występ. Zamierzała wcelować do worka wiszącego na ścianie. Instruowała chłopaka co trzeba czynić po kolei. Czuła się jak Szwajcaria. Miłe uczucie.

Sora- Broń chwytasz tak..a naboje wkładasz tutaj..celujesz i..

Strzeliła prosto w środek worka ,z którego powoli zaczął wysypywać się piach. Nie spodziewała się jednak, co stanie się później. Nagły dreszcz bólu przeszył jej ciało i upadła upuszczając broń. Tym razem nie mogła go znieść, i ignorować go. Ludzie siedzący pod ścianą podbiegli gromadnie do niej. Chłopiec stał i patrzył się jak z trudem łapie powietrze. Dziewczynka natomiast schowała się za brata. Kobiety zaniosły ją na miejsce w którym się obudziła, i przykryły na powrót kocem. Chłopiec z siostrą usiedli obok. Spojrzała na nich. Uśmiechnęła się pomimo ogromnego bólu.

Sora- I co podobało ci się ?Strzeliłam w sam środek!

Chłopiec- Czemu się uśmiechasz?

Zaskoczyło ja to pytanie. Skierowała wzrok na miejsce, gdzie znajduje się wyjście z kryjówki.

Sora- Mam powód ,żeby być smutna?

Chłopiec –Jesteś chora. Chyba poważnie. Z kąt masz takie rany?

Przestała się uśmiechać. Wspomnienie tamtej nocy nie jest przyjemne. Ledwo uszła z życiem. Nawet teraz, porusza się wolniej i mniej sprawnie. Ramie i plecy wciąż bolą. A najgorsze z tego wszystkiego jest to ,że tak właściwie nic się nie zmieniło, i wciąż nie potrafi pomóc Polsce.

Sora- Nie przejmuj się tym. To jak, dowiem się czy ci się podobało? Chyba nie wstawałam na marne?

Ostatnie słowa wypowiedziała inną barwą głosu, celowo budząc natychmiastową odpowiedz w dziecku.

Chłopiec- Tak podobało mi się. Kiedyś tez nauczę się tak strzelać, aby bronić siostrę.

Wstał trzymając ją za rękę.

Chłopiec- Idziemy już do siebie. Dziękuje i dobranoc.

Sora- Tak. Dobranoc.

Skierowali się do swojego kąta. W końcu mogła zaprzątać sobie myśli , czy z Polską wszystko w porządku. Jest mądry, na pewno mu się udało. A jeśli nie? Nie wybaczy sobie tego. Powinna mu pomagać, sam też jest przecież wciąż ranny, i potrzebuje pomocy. Zamknęła oczy marząc o tym by jak się obudzi Polska wróci a ból przeminie.