Rozdział 17

Zapraszam.Książka pochodzi z Japonii, nie ze Szwajcarii jak by coś, jest jeszcze "spirited away" które również polecam ^^ Obie książki są w postaci anime OBEJRZYJCIE bo warto, są piękne i stworzone przez mistrza bajek. Taki kochany dziadek chyba ma na imię Hayao Miyazaki jego bajki są mądre i mają zawsze drugie dno , te dwie historie które podałam są moim zdaniem najlepsze, jeszcze może "księżniczka Mononoke" zobaczcie bo naprawdę warto..:)

Następnego dnia obudziły go promienie słoneczne. Spojrzał na Sorę, miała przymrużone oczy. Uśmiechnęła się.

Sora- Dzień dobry.

Przykucnął obok niej.

Polska- Witaj. Mówiłem ,żebyś nie szła, zobacz w jakim jesteś stanie..

Sora- Daj spokój nie jest tak źle.
Spojrzał na nią załamanym wzrokiem.

Polska- Tak..mogłaś tylko umrzeć, rzeczywiście nie ma czym się przejmować.

Sora- Jak długo tak leżę?

Polska- Tydzień i jeden dzień.

Sora- Rany naprawdę? Przepraszam już wstaję..

Chłopak przytrzymał ją za ramiona.

Polska- Tak idź, i nie zapomnij zamknąć drzwi. Widzisz w jakim jesteś stanie z tydzień co najmniej będziesz tak leżeć.

Sora- Teraz ty będziesz mnie niańczył?

Polska- No tak jakby, owszem.

Sora- No to ładnie…no daj mi chociaż po jedzenie pójść..

Polska- Mam je. Zabrałem z obozu.

Sora- No a..twoje rany?

Polska- Goją się ,poradzę sobie.

Dziewczyna już próbowała wymyślić coś innego, lecz nie dał jej szansy. Naburmuszyła się.

Polska- Haha żałuj ,że nie widzisz teraz swojej minki!

Słysząc słowa chłopaka zaśmiała się.

Polska- Daj mi się wszystkim zająć. Nie jestem taki beznadziejny jak myślisz.

Mówiąc to uśmiechnął się zamykając oczy. Spojrzała na niego ze smutkiem.

Sora- Nie mów tak..nigdy nie uważałam ,ze jesteś beznadziejny. Jesteś…

Otworzył oczy oczekując odpowiedzi.

Sora- Niesamowity..dumny..oddany(kraj, dom)..pełen nadziei..radosny..i trochę nadopiekuńczy i jak najbardziej najlepszy z ciebie przyjaciel.

Słysząc tak ciepłe słowa zarumienił się.

Polska- Totalnie miło mi to słyszeć. Serio tak o mnie myślisz?

Sora- Nom ^^ pomogłeś mi tak wiele razy ,że nie zliczę…takk i teraz znowu mi pomagasz..coś nie wychodzi mi z tym odwdzięczaniem się nie? ^^

Był zaskoczony tym co mówiła.
 Przypomniała sobie. Kiedyś wspominał, że inne kraje uważają go za nie godnego uwagi. Wolała nie pytać o szczegóły, choć od momentu znalezienia się w tym świecie chciała wiedzieć wszystko.

Polska- Jak się czujesz? Rozcięcie było dość szerokie.

Sora- Muszę przyznać ,że strasznie boli.

Mówiąc to chwyciła za ramię.

Sora- I ramię..

Polska wstał i podszedł do plecaka. Wyjął biały materiał i zamoczył go w wodzie. Następnie podszedł do Sory ,podając jej go.

Polska- Na razie mogę dać ci tylko to.

Sora- Daj spokój to jest ,aż nad to . : ) Dzięki.

Uśmiechnęła się do niego dając mu znać ,że jest w porządku. Odwzajemnił uśmiech.

Polska- Pójdę dziś wieczorem szukać kolejnych obozów. Zostaniesz tutaj.

Sora- Żartujesz ,tak?

Chłopak spoważniał.

Polska- Z tego nie potrafię żartować.

Sora- No tak przepraszam. Źle to ujęłam…a więc[..]

Polska- Jesteś głodna? Mam trochę tych ohydnych wurstów(kiełbasy).

Sora- Ej! Nie zmieniaj tematu. Nie idź tam. Jakoś ci pomogę no weź poczekaj góra trzy dni.

Polska- Słuchaj. Twój stan jeszcze pięć dni temu wykraczał poza „poważny” lub „krytyczny”. Nie ma mowy żebym cie zabrał ,jak będziesz się upierać to cie przywiąże do jakiegoś słupa.

Mierzyła go wzrokiem. Nie chciała przyznać, ale miał całkowitą rację. W takim stanie będzie tylko mu zawadzała. Zastanawiała się jak sam zniszczył cały obóz. Po chwili westchnęła z rezygnacją.

Sora- Dobrze.

Polska- Co? I tyle?

Sora- A co chciałeś jeszcze usłyszeć?

Chłopak teatralnie udawał ,że nad czymś myśli.

Polska- No coś jakby; totalnie się nie zgadzam czy coś..zazwyczaj kończy się to kłótnią.

Sora- Dzisiaj sobie jednak daruję. Nie czuję się najlepiej.

Nastrój chłopaka od razu się zmienił. Myślał co może jeszcze zrobić, aby złagodzić ból, niestety nie miał przy sobie niczego co mogłoby pomóc. Szwy i igłę znalazł nie dawno, miał po prostu szczęście.

Polska- Czy mógłbym ci tak jakby jakoś jeszcze pomóc?

Sora-  Nie, jest w porządku.

Podniosła dół munduru i położyła na zaszytej ranie mokry materiał. Jej twarz powoli nabierała kolorów.

Sora- Od razu lepiej..

Chłopak poczochrał jej włosy jak to miał w zwyczaju. Zaczął się przygotowywać do drogi. Dziewczyna w tym czasie w spokoju czytała książkę. Od dłuższego czasu Polskę zżerała ciekawość, o czym jest.

Polska- Wiesz ,bardzo lubię różne historie..opowiesz mi jakąś?

Sora- Czemu nie zapytasz wprost o czym jest książka? ^^

Przejrzała go.

Polska- Em no wiesz..często ją czytasz, a nic o niej nie mówisz.

Sora-  Tytuł to „Ruchomy zamek Hauru”. Znalazłam tę książkę u
Szwajcarii , gdy pokazałam ją Liechtenstein powiedziała ,że mogę  ją wziąć. Japonia zostawił tę książkę dawno temu. Uważam ,że jest wspaniała. A główny bohater…

Polska nie rozumiał o co chodzi, w pewnej chwili zamknęła oczy i uśmiechała się. Gdy zrozumiała ,że patrzy się na nią z rozbawieniem, zreflektowała się.

Sora-  Po prostu niesamowity.

Polska- Czy jak skończysz ją czytać, też będę mógł?

Sora- Oczywiście ^^

Zamyślił się. Skierował wzrok na okno.

Polska- Ściemnia się.

Rzeczywiście, czas szybko upłynął. Słońce po raz ostatni dzisiaj otulało promieniami krainę. Chłopak wziął koc i okrył nim dziewczynę.

Polska- No to idę. Położę drugi obok ciebie, w końcu mamy jesień, zamarzniesz.^^

Sora- Dziękuję. Jesteś bardzo miły.

Polska-Hah no to idę. Wrócę jutro rano, wytrzymasz? Poszukam ci jakiś leków.

Wyszedł. Odłożyła książkę. Położyła się ,i wypatrywała gwiazd powoli pojawiających się na niebie.

Szedł właśnie przez ciemny już las. Było cicho. Ptaki umilkły, zwierząt nie było widać. Nagle ktoś stanął przed nim, wyłaniając się z cienia. Celował do niego z broni, Polska nie był gorszy ,wyciągnął broń w tym samym czasie.mierzyli do siebie, pożerając się wzrokiem.