Rozdział 58 "Memories"

Hejka :) mam nadzieje, że się wam spodoba, od tej notki, naprawdę staram się pisać trochę inaczej, z opisami i większą uwagą na szczegóły. Mam nadzieję, że się wam spodoba ^^. Yohao przepraszam, że nie komentuję, ale udaje mi się jedynie przeczytać notki, mam bardzo mało czasu ostatnio..:(, ale jak zawsze czytam je z wielką chęcią :D Są super w skrócie ! Czekam na następne ^^

PS
Witaj Toshiko-chan :)

***

Dom Węgier. U niej również panowała sroga zima. Brązowowłosa spacerowała w poszukiwaniu drewna na opał. Wszystkie jej zapasy chrustu się skończyły. Mieszkała sama, a nie chciała prosić o pomoc Austrii. Wysokie drzewa osłaniały niebo. Było tak spokojnie, jej dom znajdował się w samym sercu lasu.

Węgry- No chyba wystarczy…

Schyliła się, po jeszcze jeden kawałek, leżący na śniegu. Niestety gdy to zrobiła wszystkie inne wypadły jej z ręki. Westchnęła głęboko nad swoją głupotą. Ukucnęła i zaczęła zbierać je na nowo. Biały puch na jej nieszczęście zaczął padać. Spojrzała w górę.

Węgry- No ładnie. Musze się pośpieszyć, a te patyki na złość są mokre..

Nagle przed jej oczami przeleciało coś żółtego. Otworzyła szeroko oczy. Serce zaczęło jej bić jak oszalałe. Możliwe, że tylko jej się zdawało.

Węgry- Dupek, nawet po śmierci nie dajesz mi spokoju..

Chciała sobie pożartować na jego temat, ale nie mogła się na to zdobyć. Chwyciła ostatnie drewienka, i skierowała się do domu.

Węgry- Chyba będę musiała odwiedzić to miejsce..

Po czym znikła w padającym śniegu.

Sora- Francjo, nie wiem czy to najlepszy pomysł..nie czuję się najlepiej.

Siedziała podłączona do kilku kroplówek. Naprzeciwko niej stał Francja. Lekarz badał ją około 15 minut.

Francja- Przesadzasz, od tego jest lekarz nie? On nam powie czy wszystko w porządku. W twoim świecie pewnie nie ma kogoś takiego.

Znów mówił o mnie, jak o kimś z innej planety. Na dodatek to brzmiało jakbym była kimś gorszym. Naprawdę nie czułam się dobrze. Cały czas miałam zawroty głowy i tracę wzrok na kilka sekund. Francja podszedł do lekarza, szturchając go w ramię.

Francja- I jak, jest zdrowa prawda?

Jego wzrok przeszył doktora od stóp do głów. Nie wiedziałam co się dzieje. Lekarz odsunął się ode mnie i spojrzał na Francję z dziwnym uśmiechem.

Lekarz- Tak, jest zdrowa. Myślę, że ma pani bujną wyobraźnię.

Zmarszczyłam brwi. Nie jestem głupia. Wiem, że coś jest nie tak. Nie miałam podstaw by osądzać lekarza, przecież od tego są, aby pomagać czyż nie? Francja uśmiechnął się do mnie.

Franja- Pójdę, teraz porozmawiać z panem. Zaczekaj tu na mnie piękna..

Podał mi znowu różę, i wyszedł z lekarzem. Odłożyłam ją od razu. Spojrzałam przez okno. Śnieg padał powoli, było pięknie. Miałam ochotę pobawić się w puszystym śniegu, ale nie z Francją. Tylko z Polską. Na jego pięknych ziemiach i lasach. Wszędzie, byle nie tu. Podeszłam do drzwi.

Francja- Pana pieniądze.

Lekarz- Bardzo dziękuję, ale wie pan o konsekwencjach?

Francja- Da pan spokój, kto się tym przejmuje?

Smutek przeszedł przez moje ciało. Zawróciłam do łóżka. W dłoni trzymałam jeden z listów od Polski. Miałam ich kilka. Od mojego pobytu tutaj minęło już 3 tygodnie. Z każdym dniem było mi coraz gorzej. Francja zachowywał się coraz bardziej zaskakująco. Nie pytał się mnie co bym chciała robić. Sam ciągnął mnie to tu, to tam. Pokazywał mi miasto, było naprawdę piękne. Szczególną uwagę przykułam do wieży Eiffla. Byliśmy na jej szczycie, coś niesamowitego, widziałam z góry miliony migoczących światełek.  Dziś mieliśmy iść na lodowisko. Mówił, że ma ogromne jezioro, które zamarzło i można na nim jeździć. Wszedł nagle do pokoju. Od razu skierowałam na nim swój wzrok.

Francja- To jak gotowa?

Uśmiechnęłam się i pokiwałam głową.

Polska i Szwajcaria siedzieli przy kominku, obmyślając i dopracowując plany. Oboje byli ubrani tak samo. Żołnierz pożyczył Polsce jego strój na przeszpiegi. Był to zestaw obcisłego czarnego golfu, spodni moro i buty glany ( wyobrażacie sobie…? *.* Chryste..niebo..<3)

Polska- Wejdziemy od tej strony, ta będzie najlepsza.

Szwajcaria- Ta, plus z pewnością strażnicy i wściekłe psy. Proponuje z tej strony.

Przejechał palcem po wyznaczonym szlaku. Zdziwiłem się.

Polska- Jezioro?

Przytaknął.

Szwajcaria- Nie róbmy z tego wielkiego skoku. To tylko po to by rozwiać twoje fantazje.

Wyraźnie się ze mnie śmiał. Westchnąłem, to było całkiem na serio. Dziwne obrazy, które męczą mnie od 3 miesięcy minęły, chwilowo. Wiedziałem, że na pewno powrócą.

Polska- Dobra, idziemy? Chcę się tylko upewnić, że wszystko jest okej i wracamy.

Wstałem zabierając mapę, posiadłość Francji była ogromna. Miałem pozaznaczane punkty gdzie mogą się znajdować. Szwajcaria spojrzał na mnie.

Szwajcaria- Wiesz, nie musisz jej brać. Zapamiętałem wszystko.

Byłem pod wrażeniem. Zapamiętać to wszystko w tak krótkim czasie. Zaśmiałem się, najwyraźniej nie jestem sam, w posiadaniu, dobrej pamięci wzrokowej.

Polska- Nie martw się ja też. ^^ Wolę ją jednak mieć przy sobie.

Żołnierz wzruszył ramionami. Podszedł do komody i zaczął, coś pisać na białej kartce, leżącej na niej.

Polska- Do Lichtenstein..?

Nie wiem czemu, ale mój przyjaciel jak tylko to usłyszał, odruchowo złamał ołówek. Wystraszyłem się.

Szwajcaria- Tak, to coś złego?

Ulżyło mi, nie wkurzył się.

Polska-No co ty. Chodźmy już.

(pokój Lichtenstein)

Lichtenstein- Braciszku~~