Last Christmas~~~xD

WESOŁYCH ŚWIĄT KOCHANI !!!!!! 

ZDROWIA I SZCZĘŚCIA, ŻEBYŚCIE ZAWSZE DZIELNIE POKONYWALI WSZELKIE PRZESZKODY JAKIE NAPOTKACIE!

CIEPŁA RODZINNEGO W TYM PIĘKNYM DNIU I PYSZNYCH PIEROŻKÓW...

Spojrzałem leniwie na komodę obok łóżka. Ósma rano, jedyna godzina, która wskazywała, że najwyższy czas już wstawać, ale minus dwa stopnie w moim pokoju nie były na tyle przekonujące, żebym miał wydostawać się spod ciepłej kołdry.

- Jeszcze… godzina…

Zamknąłem oczy, czując wspaniałą satysfakcje z własnej władzy. Mogłem sobie sam ustawiać czas pobudki, i z całą pewnością nie miała to być godzina ósma.

- Polsko, jeśli nie podniesiesz tyłka, możesz liczyć się z nieprzyjemnymi konsekwencjami.

Wywróciłem oczami, mimo, że miałem je zamknięte, dało mi to jakieś minimum radości. Właśnie miałem sobie wypocząć po ciężkich przeżyciach to nie, bo głupia szatynka co chwilę podrabia mi klucze do domu.

- Przepadnij…

Syknąłem zatapiając się w poduszkę, w taki sposób, czułem, że się z nią jednoczę. Powoli odpływałem sobie w niebyt, swój własny niebyt, nietknięty niczyją patelnią, ani dziwnym kurczakiem, ani ogólnymi problemami.

-  Jesteś wstecznie utalentowany wiesz? Znam świetne lekarstwo…- w jej głosie zabrzmiało coś złowieszczego, a przecież jest zagorzałą katoliczką.

Mimowolnie poczułem coś śmierdzącego. Było na tyle odrzucające, że otworzyłem lekko oczy. Obraz może i był zamazany, ale i tak mogłem bez trudu rozpoznać dziewczynę, która wzrostem dorównywała siwowłosemu, Węgry? Co ona tu tak właściwie robiła?! Po chwili poczułem jak coś cholernie ziemnego wlewa mi się na całe łóżko, nie omieszkając mojej głowy.

 Zerwałem się gwałtownie z łóżka odkrywając kołdrę i starając się uciec z mokrego posłania. Niestety moja stopa zawinęła się o kawałek materiału, więc miałem bliską styczność z podłogą - ona również Była zimna.

- Masz… trzy sekundy… żeby stąd… - syknąłem przez zaciśnięte zęby, napinając mięśnie.

Węgry, zarzuciła włosami do tyłu odsłaniając swoją twarz, która promieniowała radością. Tak, nie ważne ile stuleci minie, ja chyba nigdy nie będę miał co liczyć, że ona się zmieni.

- Węgry jesteś największą zarazą mojego życia! - krzyknąłem, podnosząc głowę.

Wlepiłem w nią swoje zielone oczy, pełne nienawiści. Leżałem jak debil na podłodze, zresztą, ten chłód był nie do wytrzymania. Mokre kosmyki, przyległy mi do głowy i twarzy, czułem się … nie, tego się nie da opisać słowami.
Zerwałem się w jednej chwili, odplątując jednocześnie z denerwującej kołdry, i rzuciłem się w kierunku rozbawionej brunetki. Sypialnia była na powierzchni całego poddasza domku, na dole była tylko kuchnia połączona z salonem. Nie miała się gdzie skryć.

- Ostrzegam jak cię dorwę, to będę miał szczerze gdzieś podział płci! - krzyknąłem tuż za nią, zbiegając szybko po schodach, które ostatnio tak pieczołowicie lakierowałem.

Roześmiała się w odpowiedzi, pokazując mi język. Złapała za poręcz, po czym zjechała po niej, na sam dół. Nie mogłem uwierzyć, że to zrobiła… wczoraj czyściłem je co najmniej milion razy.

- Węgry!!! Zabije cie!!

- Nie dzisiaj!

Kto… kto z moich przodków popełnił herezję mówiąc o naszym podobieństwie. Spojrzałem na szatynkę, która siedziała niechlujnie na kanapie, pokazując mi jak bardzo jestem powolny… tak to ziewnięcie z jej strony po chwili  - to również było konieczne. Zacisnąłem dłonie w pięści, próbując powstrzymać drżącą powiekę.

- Dzisiaj wyświadczę światu przysługę! - syknąłem, z szatańskim uśmiechem, teatralnie zaciskając palce w pięści, z których wydobywał się dźwięk trzaskających kości - Moment…

Spojrzałem na salon, czując, że coś mi nie pasuje. Węgry nie pasowała kompletnie do mojego domu, to na pewno, ale te ozdóbki w kształcie choinek i bombek.

- Ah, Polsko! - usłyszałem koło siebie, znajomy głos.

Obróciłem się w kierunku dziewczyny która, stojąc na dwóch krzesłach idealnie ze sobą zestawionych jeden na drugim wieszała kolejne z ozdób koło zasłon. Zagapiłem się na moment, widząc jak jej biała sukienka, odkrywa jej piękne długie nogi.

- Po cholerę mnie tu zagnałaś Węgry! Niby co ja mam tu robić! - usłyszałem dziwnie znajomy głos dochodzący z kuchni.

- Zamknij się! Nie chce mi się ciebie słuchać, masz co robić - zdenerwowana, podniosła się zwinnie z kanapy, przeskakując przez jej oparcie. Po chwili za rogu kuchni wychyliła się czyjaś siwa czupryna z zimnym spojrzeniem skierowanym na szatynkę.

- Nie ma jaj! - uderzył ze złości w ścianę, zdejmując gniewnie białą czapkę kucharza z głowy. Widać z wielkim trudem i bólem, bo Węgry zacisnęła mu ją na szyi rzemykiem. Cóż z nią lepiej nie polemizować…

- Ty ich nie masz! - odkrzyknęła do niego uderzając go głową w czoło.

- Powtórz to! - złapał ją za kołnierz, zbliżając do siebie.

Węgry zarumieniła się, jednak dalej twardo gromiła go wzrokiem.

- Polsko? - dotknęła mojego ramienia, patrząc na mnie ze zdziwieniem. Jej miodowe włosy związane były w luźny kitek opadający luźno na ramię, aż do jej bioder. Piękne i przenikliwe oczy wpatrzone były we mnie z pełnym zaufaniem.

Nie odezwałem się, zwyczajnie, nie mogłem zrozumieć co się właśnie działo. Przecież to bez sensu.

- Dziś Święta Polsko! Węgry martwiła się, że się nie odzywasz, więc napisała do Prusaka, a on poszedł do mnie - powiedziała, opowiadając jeszcze o tym jak Węgry miała klucze do mojego domu, bo ona swoje zgubiła. To w sumie w stylu Sory. Ponieważ, nie odpowiadałem weszli do środka, a Węgry przydzieliła każdemu zadania.

- No, ale… nikt nie będzie rozumiał większości rzeczy, przecież ten debil w moim domu to jakiś żart - wskazałem na dwójkę, która szarpała się ze sobą obijając moje ściany - Zresztą ciebie również się to dotyczy…

- Szefostwo dało nam chwilę wolnego na ten dzień, nie rób takiej miny jakbyś nic nie wiedział! - dopiero teraz zorientowałem się, że jest tu ktoś jeszcze. Żołnierz ubrany w fartuch, białą chustę i rękawiczki właśnie mył okna, tuż obok niego Lichtenstein uśmiechająca się do mnie łagodnie, ozdabiała kominek piernikami.

- Okej. Proponuję naradę! - krzyknąłem podnosząc ręce do góry. Wszyscy przerwali swoje czynności patrząc na mnie zmęczenie.

Chwilę później każdy siedział na kanapie tudzież fotelu, oczywiście Prusy, bo nikt nie chciał obok niego siedzieć, tym bardziej, że Szwajcaria kazał usiąść Węgierce między Sorą, a Liechtenstein, bo nie mógł ich znieść. Widząc, że wreszcie zrobiło się cicho, usiadłem na miejscu skąd mogłem każdego widzieć.

- Podsumowując, dostaliśmy wolne, żeby móc spędzić święta razem?

- Szybki jesteś - wywróciła oczami Węgierka, patrząc na mnie z podziwem.

- Cicho tam - syknąłem. Pomyślałem przez chwilę, skoro Szwajcaria, Węgry i Liechtenstein  wszystko wiedzą , dlaczego ja nie? Przeanalizowałem sytuację z wczorajszego dnia: … Nic nie pamiętałem - Wiecie może co wczoraj mówiłem?

Powiedziałem po chwili, próbując dość do jasnych wniosków. Nie wyglądali na szczególnie zdziwionych, więc mogłem się już domyślić, że się tego spodziewali.

- Wygrałem! - doszedł po chwili głos Prusaka z kuchni, nie rozumiałem tylko, co go tak ucieszyło - Wisisz mi 200 monet Pruskich!

Podszedł do kanapy szelmowsko się o nią opierając i z prawdziwą dumą wyciągnął rękę po należyte pieniądze.

- Jesteś głupi - skwitował żołnierz - Dam ci tylko trzy Franki Szwajcarskie, nie licz na więcej!

Szwajcaria wyjął niechętnie z kieszenie domniemane franki. Prusy trochę poczekał, aż trafią w jego ręce bo szwajcar poruszał się jak w zwolnionym tempie. Widząc moją zbitą z tropu minę, Sora wyjęła zza pleców pustą butelkę po nalewce.

- Kojarzysz? Piłeś przed tak ważnym dniem! - była wściekła i nie wiedziałem, czy przygotować się na cios butelki w moją głowę, bo Sora dziwnie nią machała cały czas gestykulując.

- Piłem… ? - spróbowałem udawać, że dalej nie wiem o co chodzi, ale posmak pysznej, aczkolwiek stanowczo zbyt mocnej nalewki, dalej czułem w ustach.

Spojrzała na mnie wilkiem, marszcząc nosek. Tak, jej spokojna natura właśnie odleciała, teraz musiałem być czujny, bo inaczej rozniesie mi nowo wybudowany dom. Nagle zrobiła coś niespodziewanego, stanęła na palcach wbijając swoje miękkie usta w moje. Niestety nie mogłem się tym cieszyć zbyt długo, bo nie robiła tego żeby zrobić mi przyjemność.

Reszta zebranych patrzyła na nas niczym widzowie brazylijskich seriali. Bardziej zażenowany być już naprawdę nie mogłem. We własnym domu, po raz pierwszy dostawałem podobny ochrzan. Chciałem z nią dyskutować, i generalnie postawić na swoim, ale patrząc na nią… jakoś mi się odechciewa.

- Czuję, że piłeś! - krzyknęła - Wszyscy czekają na ten dzień tak wytrwale i z niecierpliwością…

- No bez przesady… obchodzimy je od kilku stuleci… - wyszeptała pod nosem węgierka.

Sora przemilczała ten fakt i uwagę, dalej głosząc mi kazania. W końcu czując, że zajmie jej to jeszcze chwilę, spojrzałem błagalnie na Węgry, której brakowało do tego wszystkiego popcornu. Z początku udawała, że mnie nie widzi, ale zacisnąłem dłonie w pięści, aż kości nieprzyjemnie się przestawiły. Po chwili westchnęła głęboko, zarzucając włosami na plecy.

- No, dobra! czymże byłyby święta bez rodzinnej kłótni! - w jednej chwili zmaterializowała się za zdenerwowaną Sorą, kładąc jej dłoń na ustach. Czemu czułem, że czerpała z tego wszystkiego jakąś nieprzyzwoitą przyjemność - Proponuję się ruszyć i zrobić to co należy! Prusy jeśli zaraz nie znajdziesz się w kuchni moja patelnia trafi tam gdzie nie powinna - w tym momencie uśmiechnęła się do niego pięknie, co pokrywało się z jej diabolicznym wcieleniem - Szwajcaria i Lichtenstein przygotujcie stół, ja zajmę się choinką, a Polska i Sora zaraz roześlą woń miłości i radości.

Zbliżyła się do mnie i Sory, szeptając cicho.

- Ale nie przeginajcie z tą miłością, proszę o przyzwoitość…

Tak, mogłem to tak zostawić, zrozumieć jej skłonność do wyprowadzania mnie z równowagi. Być tym mądrzejszym…

^_^

Sięgnąłem po widelce rozkładając je na obrusie. Poradzili by sobie beze mnie ale tego roku zawaliłem jako gospodarz, musiałem coś zrobić. W sumie to zawsze ja wszystko robiłem i dbałem o zaproszenia, ten jeden raz mogą zrobić więcej. Nagle Lichtenstein wpadła na mnie niespodziewanie, potykając się o nogę stołu. Zaalarmowany Szwajcar już miał do niej podejść, ale uprzedziłem go, pozwalając przyjąć jej upadek na siebie.

- Oh, przepraszam Polsko - powiedziała uśmiechając się promiennie - Wszystko w porządku?

Zacisnąłem usta, potakując głową. Żebra cały czas mnie bolały, ale musiałem nie okazywać bólu, inaczej moja męską dumę szlak trafi. Można sobie myśleć, że patelnia Węgierki to tylko narzędzie kuchenne, ale w jej rękach przeradzało się zdecydowanie w coś więcej. Gdyby ktoś przebił mnie nożem, efekt byłyby porównywalny.

- Nie przejmuj się Liechtenstein- podeszła do nas moja towarzyszka, idąc z niesłychaną gracją, panienka zapatrzyła się na nią. Widać również nie mogła się do tego przyzwyczaić, jako dawna Sora była raczej bardziej nieokrzesana -W tej chwili tłumi w sobie jęki bólu, zostaw go tak jak jest…

Dlaczego ona musiała mnie tak znać, i z taką łatwością każdemu mówić moje słabości, kobiety są złem, które chyba dopiero zaczynałem pojmować.

- Prusy dodałeś za dużo farszu! - z kuchni dobiegł nas głos Węgierki, była wyraźnie w  o wiele gorszym humorze. Od razu poczułem się lepiej  - Sam to zanieś! … Mówiłam ci, że nie Mogę!

Po chwili coś trzasnęło i huknęło. Cała nasza czwórka spojrzała w tamtym kierunku, nie wiedząc czego się spodziewać. Naszym oczom ukazał się Prusy, z dziwnie uśmiechniętą miną. Niósł właśnie pierogi, z na jego włosach pyliła się mąka.

- Macie szczęście - wykrzyknął zadowolony - Dzięki mnie zjecie najlepsze pierogi świata!

- Za dużo farszu… - stwierdziłem niewinnie.

Po chwili rzucił mnie jednym z nich. Przesunąłem głowę w bok, unikając zamachu, jednak od razu poczułem ból szyi. Znowu stanąłem jak wryty w jednej pozie tłamsząc bolesne impulsy.
Tuż za Prusakiem przyszła Węgry, miała czerwone oko, wyraźnie przez kogoś podbite… ciekawe kto mógł to zrobić…

Ominęła mnie zgrzytając z nerwów zębami. Trzymała się cały czas za dłoń, ona również była czerwona wręcz fioletowa, ale to chyba nie moje dzieło. W końcu ja Sora Lichtenstein i Szwajcaria zrozumieliśmy sytuacje, uśmiechając się pod nosem. Chciała zapewne walnąć Prusaka ale po małej bójce musiała ją już boleć przez co efekt był odwrotny do tego zamierzonego.

Za oknem powoli zachodziło słońce. Wszystko było gotowe, stół, jedzenie i oczywiście choinka. Spojrzałem po przyjaciołach, ciesząc się w duchu, że nadszedł Kolejny rok, w którym możemy dzielić się opłatkiem i życzyć sobie wszystkiego najlepszego. Zazwyczaj i tak schodziło na dwa tematy: polityka i pieniądze.

Moją uwagę szczególnie przykuła Sora. Pierwsze normalne święta, kiedy wiem, że to prawdziwa ona i wszystko inne do mnie wróciło, każde ważne wspomnienie. Wyglądała tak pięknie, ciężko było mi od niej oderwać oczy.
Podszedłem do niej obejmując ją od tyłu i pocałowałem w ramię. Oparła o mnie głowę, "misiając" * się o moje włosy.

* misiając - słowo występujące często jako odniesie do zbliżenia dwóch obiektów, które przez swoje oddziaływanie tarły się jeden o drugie, wydzielając tym samym hormon szczęścia. Ponoć dobrze robi na włosy, utrwalając piękny push-up  z jednej z tartych stron.

Wszystko było idealnie, Szwajcaria rozmawiał  o czymś z Liechtenstein, z tego, co słyszałem tematem były jego sery, które przyniósł ze swojego domu położonego w górach. Prusy i Węgry mimo swoich sprzeczek cieszyli się sobą nawzajem, nawet mord-… twarz prusaka nie wkurzała mnie tak bardzo.

- Proponuję siadać! - powiedziała wesoło Węgry, zapalając świece na stole - Coś czuję, że Finlandia ma pełne ręce roboty w tym roku…

Posłusznie usiedliśmy obok siebie, uśmiechając się z powodu ciepłej atmosfery. Dopiero po chwili zauważyłem, że obok mnie siedzi Prusy.

- Tylko nie ty… - powiedzieliśmy jednocześnie, krzywiąc się odruchowo.

Spojrzeliśmy po sobie wilkiem, jeszcze bardziej zirytowani, że musieliśmy powiedzieć to samo.

- Jesteś leworęczny…

- Jesteś praworęczny… - wyjąkałem.

Od razu skierowaliśmy spojrzenia na nasze sztućce i na to, że stykaliśmy się już łokciami. Wywróciliśmy oczami, tocząc własną wojnę o terytorium na stole tzw. "bitwa na łokcie".

- Pozwólcie, że ja wygłoszę mowę - zaoferował Szwajcar podnosząc się z opłatkiem. Każde z nas podążyło za nim wzrokiem, ciekawi tego, co powie w tym roku - Cieszę się, że spotkaliśmy się również i w tym roku. Dzięki dobrej kalkulacji, nie wydaliśmy dużo na jedzenie a jednak mamy pełny stół…

- Również to, że jesteśmy cali i zdrowi, i możemy razem spędzić te święta, z nowym bonusem przy stole… - przerwała LLiechtenstein Zachichotałem patrząc na Prusaka, który zrozumiał, że poparcia u panienki też nie będzie raczej miał.

- I to, że nasza polityka w miarę się utrzymuje - powiedziała Węgry, bez przekonania.

- Tak, Węgry. Szczególnie nasza dwójka, cieszy się wspaniałą polityką, dziękujmy więc za tak obfity w dobroci los - dokończyłem.

Skarciła mnie wzrokiem, robiąc z ust niezadowolony dzióbek. Po chwili każde z nas zaczęło dokładać coś od siebie, co jak zwykle odbiegało od typowej mowy przy wigilii. Sora cały czas uśmiechała się trzymając moją dłoń pod stołem. Widać była zadowolona, więc postanowiłem zamilknąć i chłonąć ten widok, wszystkich zebranych w radosnej konwersacji, która naprawdę nie raz bawiła.

- Polsko, wiesz, że od nowego roku, zaczynamy kolejną historię? - zapytała po chwili.

- Przecież dali nam wolne… - jęknąłem.

Pokręciła przecząco głową.

- Tylko na ten dzień.

Westchnąłem zrezygnowany. Podając jej swój opłatek.

- Życzę ci, żebyś w następnej historii, nie musiała już się smucić, a cały czas spędzać miło czas - powiedziałem łamiąc jej opłatek - Wesołych świąt.

Nachyliłem się do niej nie odrywając łokcia od łokcia Prus, i pocałowałem ją w policzek.

- Tobie również Polsko, coś mi się wydaję, że pokonasz Rosję i komunizm razem z nim wiesz…

Uśmiechnąłem się w odpowiedzi, tulą ją do siebie.

- Jasne, że tak, a wiesz dlaczego…? - zapytałem tajemniczo.

- …Bo jesteś… - powiedziała bez przekonania znając odpowiedź.

- Bo jestem Polska!